သဲႏြံအိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ မသိရင္ ကမာၻအနွံ႔ေရႊ႕ေၿပာင္းဖယ္ရွားေရးစီမံကိန္းတစ္ခုက
သူ႔လုပ္ငန္းကိုအၿပီးသတ္လိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ။ သဲႏြံအိုင္ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။
သဲႏြံအိုင္တစ္ခုထဲမွာကြ်ံ႕ဝင္ေနရမယ့္အၿဖစ္ကို ငါငယ္ငယ္ကတည္းကေၾကာက္ခဲ့တာပဲ။
ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲမွာငါတစ္ေယာက္တည္း၊ ၿပီးေတာ့ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာမလုပ္ရဘူး ဆိုတာကိုဗ်ာမ်ားၿပီးစဥ္းစား။ အတင္းကာေရာရုန္းထြက္ရင္လည္း သဲႏြံထဲပိုၿပီးနစ္ဝင္ဖို႔ပဲရွိ မယ္။အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဟိုဒီသြားလာေနတဲ့ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္တစ္ေလ ရိွမလားဆိုတဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔ဆိုတာကလည္း အသံုးမတည့္
လွတဲ့ကိစၥ။ အဲဒီတိုင္းရင္းသားက မ်ွားေသးေသးေလးေတြကို မႈတ္ေၿပာင္းနဲ႔မႈတ္ၿပီးတိုက္ခိုက္
တတ္တဲ့ မ်ိဳးႏြယ္ကၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနမွာ။ ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးထံုက်င္ သြက္ခ်ာပါဒလိုက္ၿပီးတဲ့အခါ
က်ေတာ့ သူကငါ့ကိုႏြံေတာထဲကဆဲြထုတ္ၿပီး ငါ့ေခါင္းကိုေဘ့စ္ေဘာတစ္လံုးအရြယ္ေလာက္
က်ဳံ႕သြားေအာင္ လုပ္ပစ္မွာ။ မၿဖစ္ေသးဘူး၊ တိတ္တိတ္ကေလးနဲ႔စိတ္ေအးေအးထားေနတာ
က ပိုေကာင္းမယ္။စိတ္ေအးေအးထားေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာၾကည့္ဖူးတဲ့ပညာရွင္ တစ္ေယာက္
ေၿပာတာကို သြားအမွတ္ရမယ္။အဲဒီပညာရွင္ရဲ႕အဆိုအရ တစ္ခုတည္းေသာလြတ္ေၿမာက္ရာ
လမ္းဟာ ငါေရကူးေနပါလားလို႔ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ၿခင္းပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာကူးရမယ္
ဆိုတာကိုေတာ့ သူကေၿပာမသြားဘူး။ ေကာ့ထ္ဒဲဇယူးရ္ကမ္းရုိးတန္းမွာကူးရမွာလား။ ေၿမာက္ အတၱလႏိၲတ္မွာကူးရမွာလား။ အဲဒီကေရမည္းမည္းၾကီးေတြရဲ႕ေအာက္ေၿခကိုေတာ့ တိုက္တန္း နစ္သေဘၤာၾကီးေလ်ွာဆင္းသြားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ငါငယ္စဥ္ကေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေဆာ့
ကစားခဲ့တဲ့ ၿပည္သူပိုင္ စိမ္းၿပာေရာင္ေရကူးကန္မွာ ကူးရမွာလား။
ဒါေပမယ့္ အခုဒီကိစၥအတြက္ ေသာကေရာက္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ သဲႏြံအိုင္ပ်ာက္ကြယ္သြား
ၿပီေလ။မသိရင္ သူ႔ကိုယ္သူၿပန္ၿမိဳသြားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။။
ရြန္ပတ္ဂ်စ္ထ္
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး
(အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ Ron Padgett ရဲ႕ Quicksand ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)
သူ႔လုပ္ငန္းကိုအၿပီးသတ္လိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ။ သဲႏြံအိုင္ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။
သဲႏြံအိုင္တစ္ခုထဲမွာကြ်ံ႕ဝင္ေနရမယ့္အၿဖစ္ကို ငါငယ္ငယ္ကတည္းကေၾကာက္ခဲ့တာပဲ။
ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲမွာငါတစ္ေယာက္တည္း၊ ၿပီးေတာ့ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာမလုပ္ရဘူး ဆိုတာကိုဗ်ာမ်ားၿပီးစဥ္းစား။ အတင္းကာေရာရုန္းထြက္ရင္လည္း သဲႏြံထဲပိုၿပီးနစ္ဝင္ဖို႔ပဲရွိ မယ္။အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဟိုဒီသြားလာေနတဲ့ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္တစ္ေလ ရိွမလားဆိုတဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔ဆိုတာကလည္း အသံုးမတည့္
လွတဲ့ကိစၥ။ အဲဒီတိုင္းရင္းသားက မ်ွားေသးေသးေလးေတြကို မႈတ္ေၿပာင္းနဲ႔မႈတ္ၿပီးတိုက္ခိုက္
တတ္တဲ့ မ်ိဳးႏြယ္ကၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနမွာ။ ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးထံုက်င္ သြက္ခ်ာပါဒလိုက္ၿပီးတဲ့အခါ
က်ေတာ့ သူကငါ့ကိုႏြံေတာထဲကဆဲြထုတ္ၿပီး ငါ့ေခါင္းကိုေဘ့စ္ေဘာတစ္လံုးအရြယ္ေလာက္
က်ဳံ႕သြားေအာင္ လုပ္ပစ္မွာ။ မၿဖစ္ေသးဘူး၊ တိတ္တိတ္ကေလးနဲ႔စိတ္ေအးေအးထားေနတာ
က ပိုေကာင္းမယ္။စိတ္ေအးေအးထားေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာၾကည့္ဖူးတဲ့ပညာရွင္ တစ္ေယာက္
ေၿပာတာကို သြားအမွတ္ရမယ္။အဲဒီပညာရွင္ရဲ႕အဆိုအရ တစ္ခုတည္းေသာလြတ္ေၿမာက္ရာ
လမ္းဟာ ငါေရကူးေနပါလားလို႔ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ၿခင္းပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွာကူးရမယ္
ဆိုတာကိုေတာ့ သူကေၿပာမသြားဘူး။ ေကာ့ထ္ဒဲဇယူးရ္ကမ္းရုိးတန္းမွာကူးရမွာလား။ ေၿမာက္ အတၱလႏိၲတ္မွာကူးရမွာလား။ အဲဒီကေရမည္းမည္းၾကီးေတြရဲ႕ေအာက္ေၿခကိုေတာ့ တိုက္တန္း နစ္သေဘၤာၾကီးေလ်ွာဆင္းသြားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ငါငယ္စဥ္ကေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေဆာ့
ကစားခဲ့တဲ့ ၿပည္သူပိုင္ စိမ္းၿပာေရာင္ေရကူးကန္မွာ ကူးရမွာလား။
ဒါေပမယ့္ အခုဒီကိစၥအတြက္ ေသာကေရာက္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ သဲႏြံအိုင္ပ်ာက္ကြယ္သြား
ၿပီေလ။မသိရင္ သူ႔ကိုယ္သူၿပန္ၿမိဳသြားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။။
ရြန္ပတ္ဂ်စ္ထ္
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး
(အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ Ron Padgett ရဲ႕ Quicksand ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)
No comments:
Post a Comment