ညဆယ့္တစ္နာရီသံုးဆယ္မိနစ္အခ်ိန္ ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ

ေဟာဒီမ်က္နွာေပါ့။ အယ္လ္မြန္႔ဆပ္ၿပာရဲ႕
ဇာနားကြပ္ေရၿမႈပ္ေတြနဲ႔ ကြ်န္မညစဥ္တည္ခင္းဧည့္ခံရတာ။
ဦးေခါင္းက
ေၿခကုန္လက္ပန္းက်ၿခင္းရဲ႕ဒုတိယအဆင့္မွာ ငိုက္စိုက္။

ကေလးအရြယ္ ေဟာဒီရင္သားေတြေပါ့။ ကြ်န္မရဲ႕အရင့္အမာ
ရင္နွစ္မႊာထဲမွာ သူတို႔ကိုထည့္ၿမွပ္ပစ္ခဲ့ရတယ္။ နိမ့္က်ပုခံုးသားေတြ။
အရိုးေပၚအေရတင္ေနတဲ့ နံရိုးအိမ္၊ ဆုပ္ထားတဲ့လက္သီးက
သံတိုင္ေတြကိုထုရိုက္ေနဆဲ။

အနက္ေရာင္ဘရာစီယာ၊ ညိဳညစ္ညစ္ေၿခအိတ္ရွည္၊ ရွည္လ်ားၿပီး
ထစ္ေငါ့ေနတဲ့ အတြင္းခံဂါဝန္။ ကြ်န္မရဲ႕ဝမ္းဗိုက္တေလ်ွာက္
ေလ်ွာဆင္းသြားတဲ့အမာရြတ္ဟာ အေၿမွာင္းလိုက္ခံုးၾကြၿပီး မဟူရာဖလားလို
ေရာင္စံုဖ်ာထြက္။ သူတို႔ရိပ္သင္ပစ္ခဲ့တဲ့ အေမြးၾကမ္းၾကမ္းေတြ
ၿပန္လည္ရွည္လ်ားလာခဲ့တယ္။

ေဟာဒါက ကြ်န္မရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ေပါ့။ ေရၿမႈပ္လိုပြေယာင္း၊ ခြင့္လႊတ္လိုစိတ္လည္းအၿပည့္။
သူ႔ရဲ႕အိတ္ကပ္ေတြအားလံုးကို ကြ်န္မနႈိက္ထုတ္ရွင္းလင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။
သူဟာငိုက္ၿမည္းေနတဲ့ ခါးကုန္းၾကီးအၿဖစ္ ေနသားက်ခဲ့ၿပီ။
“တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ငါ့ကိုၿမတ္နိုးလိုက္ၾကတာ”

ၿပီးေတာ့ကြ်န္မရဲ႕ေၿခေထာက္ေတြ၊ အၾကမ္းပတမ္းခံတဲ့ တံဆိပ္ၿပားေတြလို
အသားမာေတြ။ ဖိနပ္တို႔ရဲ႕စက္ရံုထဲမွာ အမိန္႔အတိုင္း
သူတို႔တစ္ေန႔လံုးၾကိတ္ခြဲၾကတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေၿခဖမိုးသားေတြကေတာ့
ရွမြိဳင္းလိုနူးနူးည့ံညံ့။

ရွာနာဘေလာ့ခ္
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး

(အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာမ Chana Bloch ရဲ႕ Self-Portrait at Eleven Thirty P.M ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)