Thursday, June 28, 2012

ေန႔စဥ္သိစိတ္ခြင္ထဲကေဆးသား

                        တစ္စံုတစ္ေယာက္ကအေနာက္ကလိုက္ေနတယ္၊ “ငါသူ႔က္ို ဘယ္မွာသြား
ဝွက္ထားရမလဲ”၊ မိုက္မဲမႈစစ္စစ္မွာသာယာတာ၊ ေရာင္စံုဖ်ာေနတဲ့ မိမိရဲ႕ကမာခြံေအာက္မွာ
ပင္လယ္ကိုၿပန္အစီစဥ္ခ်တာ၊ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတြဆီေၿပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္တာ၊
ဘယ္တုန္းကမွ မထြက္ခြာခဲ့တဲ့ေလယာဥ္ေတြကို ေမာင္းႏွင္ပ်ံသန္းတာ၊ ပ်ံသန္းမႈတိုင္းဟာ
ေနာက္ဆံုးေဆးသားအလႊာ၊ ေဆးသားေအာက္ကဆိုက္ေရာက္မႈရဲ႕သဒၵါဟာ သတၱဳတစ္မ်ဳိး
ထဲမွာအဆိပ္တက္ေန၊ တစ္ညဥ့္လံုး ခ်ံုဳထဲမိုးၾကိဳးပစ္ခ်တာလို ေယာင္နန၊ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ
ကမီးအလင္းကိုေလွာင္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ေကာင္းကင္ဘံုမွတစ္ဆင့္တိုက္႐ုိက္ဆိုတာကို
ေလွာင္ရယ္ပစ္လိုက္တယ္၊ မ်က္လုံးတိုင္းဟာဝရံတာဘက္ဆီခံုးေနၿပီး အတြင္းၿငိမ္းခ်မ္းမႈက
မ်က္လုံးထဲကိုခြက္ဝင္ေနတယ္၊ အင္ဂ်င္ထဲကပင့္သက္ဟာ ေရေႏြးေငြ႕တေထာင္းေထာင္း၊
ေဆးသားဟာ ရစ္သမ္တစ္ခုထဲမွာ ဆက္လက္ကြာက်

လူတိုင္းဟာ မူးယစ္ေနတဲ့လိပ္ၿပာေခၚသူကတစ္ဆင့္ ကုတ္နံပါတ္ကိုေတာင္းခံယူတယ္၊
ၾကိတ္ဆံုထဲမွာထူလပ်စ္ၿဖစ္ေနတဲ့ေနထိုင္မႈကို အနီစက္ကေလးတစ္စက္အၿဖစ္အက်ဥ္းခ်ံဳး ဒါဟာၾကီးနုိင္သမ်ွၾကီးေအာင္လုပ္ယူထားတဲ့ ထပ္ခိုး၊ လက္ထိုးအ႐ုပ္နဲ႔တူတဲ့နုိင္ငံေရး၊
သ႐ုပ္မွန္က အေနာက္ကေနအလစ္ဝင္႐ုိက္တယ္၊ အၿပင္မွာေတာ့ မီးစတစ္ဖက္ ေရမုတ္
တစ္ဖက္ၾကားေနဝါဒ၊ “ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ငါတို႔သိပၸံပညာအေၾကာင္းေၿပာတယ္”၊သ႐ုပ္မွန္
ကေၿပာစကားကိုေၿပာစကားထဲမွာ အခြင့္အာဏာနွင္းအပ္၊ ေဆးသားဟာ လိပ္ၿပာရဲ႕
အေငြ႕ပ်ံမႈတေလ်ွာက္ ေပ်ာ္ဆင္းလာတယ္၊ မတူညီတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအၿခားအလိုက္
ေဆြးေႏြးၿငင္းခံုမႈထဲမွာ ၿမဳပ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္၊ ဒီေန႔ဟာလည္း ဆင္ၿမန္းသူေပ်ာက္ေနတဲ့
သရဖူနဲ႔ အနားၿပိဳင္စတုဂံတို႔ရဲ႕ေန႔

ေမာင္ေဒး
ဇြန္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၂

Tuesday, June 26, 2012

ဂြ်န္လရဲ႕ကြက္လပ္မွတ္စုမ်ား

ဂြ်န္လကိုငါတို႔ပိုင္တယ္ပဲထား။ ဒါဆို ငါတို႔ဂြ်န္လကိုပိုင္တယ္ေပါ့။ ဂြ်န္လနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေထာင့္ေလးေထာင့္။ ဂြ်န္လကိုဆန္႔က်င္ဝန္းရံထားတဲ့ ေထာင့္ေလးေထာင့္။ ဂြ်န္လက႐ူပေဗဒကို ေၿခဆံုးေခါင္းဆံုးနားလည္တယ္။ ေရစိုေနတဲ့ ေၿခအိတ္ေတြဟာ  နာမည္တစ္ခု
ရဲ႕အဓိပၸါယ္အတြင္း အၿမင္ဆိုင္ရာေထာင့္တစ္ခုကိုထည့္ေပးတယ္။ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးနဲ႔ ခြဲၿခားေပးတယ္။ လ်ွိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဟာႏြယ္ပင္ေပၚ တေရြ႕ေရြ႕တက္ၿပီး ထိပ္ဖ်ားမွာပြင့္အာသြားတယ္။ တစ္ႏြယ္ငင္ေနတဲ့အစိမ္းေရာင္နဲ႔ ကြက္လပ္အၿဖစ္က်န္ရစ္တဲ့သက္ရွိလူဟာ အပြင့္သေဘာေကာ အဖူးသေဘာပါေဆာင္တယ္။

ၿမင္ကြင္းကိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္သူဟာ နံရံဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူၿပီးေသဆံုးသြားတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ အဆံုးကေနစရမယ့္ ေအာ္ပရာ။ အသက္ရွင္လ်က္ရိွဆဲတစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ
မၿပီးစီးႏုိင္တဲ့ေနရာနဲ႔ နာမည္စာရင္း။ သီခ်င္းကိုနားေထာင္ရင္း အၾကိမ္အေရအတြက္ကို သူမွတ္တယ္။

သီခ်င္းကိုေရးစပ္ဖန္တီးသူဟာ သူ႔ရဲ႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခရီးထြက္ရင္းကုန္ဆံုးရတယ္။ ညေနဘက္ဆို ေရကန္ရိွရာနံရံဘက္ဆီသြားတယ္။ မိုးရြာဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီလို႔ ဂြ်န္လကိုေၿပာတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ၿခင္းနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္တယ္။

အခ်ိန္းအခ်က္ဟာအခု။ အခ်ိန္ရဲ႕ပစ္မွတ္တည့္တည့္မွာ အခ်ိန္းအခ်က္ဟာအခု။ အခ်ိန္အဆက
 ေၿမဆီလႊာလိုခါေနတယ္။ ကေန႔ဆို သိသိသာသာၾကီးမိုးအံု႔တယ္။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းက ေတာင္ဘက္ကို
နည္းနည္းေစြေနတယ္။ မိုးေအးေအးထဲမွာ ဂြ်န္လကသူ႔ရဲ႕အလင္းကိုပိတ္ၿပီး သူ႔ႏွလံုးသားကို အတင္းစက္ႏႈိးေနတယ္။

ငါတို႔ဟာဂြ်န္လထဲမွာ နွစ္ေပါင္းရာခ်ီခရီးသြားတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂြ်န္လရဲ႕႐ူပေဗဒ
ထဲမွာ ပန္းစိုက္တယ္။ ဂြ်န္လဟာ နံရံတစ္ခုကိုေဆာက္ဖို႔ အုတ္ခဲေတြကိုငိုခ်ေနတဲ့ အၿမင္အာ႐ုံ။ နဲ႔ ၿမက္ခင္းၿပင္ရဲ႕ေအာက္မွာ အၿမစ္တြယ္ေနတဲ့ကြက္လပ္။


ေမာင္ေဒး
ဂြ်န္ ၂၆၊ ၂ဝ၁၂

Monday, June 25, 2012

အဒိုးနိစ္ရဲ႕ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္

ဝတ္မႈန္

တစ္ခါတရံ လယ္ကြင္းရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ
လက္သည္းအစို႔အေညွာက္ေတြေပါက္တယ္။
သူဟာေရကိုအေတာင့္တၾကီး ေတာင့္တေနတယ္။

                        *

ေဆာင္းရဲ႕အထီးတည္းၿဖစ္မႈနဲ႔
ေနြရဲ႕ကုန္လြန္ၿဖတ္သန္းၿခင္းကို
ေနြဦးရဲ႕တံတားက ေပါင္းကူးေပးတယ္။

                        *

အသံဟာဘာသာစကားရဲ႕အာ႐ုဏ္ဦး။

                        *

ဖုန္မႈန္႔ဟာ
ေလထဲမွာသာ ကခုန္တတ္တဲ့
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခု။

အဒိုးနိစ္
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး



ဝတ္မႈန္ (၂)

သဘာဝတရားကအိုစာမသြားဘူး။

                       *

အခ်ိန္ကိုငါေက်းဇူးတင္တယ္။
သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ငါ့ကိုသယ္ေဆာင္ၿပီး
ငါေလ်ွာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြကိုေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးလို႔။

                       *

မင္းရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဖြင့္ထားေပးပါလား။
အဲဒီလက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာတုန္ရီေနတဲ့
ငါ့ရဲ႕အမွတ္ရေအာက္ေမ့မႈကို
ငါၿပန္ၿမင္ခ်င္တယ္။

အဒိုးနိစ္
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး

(Adonis ရဲ႕ Pollen နဲ႔ Pollen II ကဗ်ာတို႔ကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)

Saturday, June 23, 2012

၁၄


ေပ်ာ္ပါးၿပီးရင္
ေမ့ပစ္လိုက္လို႔ရတဲ့ေန႔
သစၥာရွိသူေတြ အသင္းေၿပာင္းအားေပးၾကတဲ့
ပဲြ

*
နတ္တို႔ရဲ႕ေက်းကြ်န္
ၿမိဳင္ေဟဝန္မွာ စည္ေတာ္သံဟိန္းလ်က္

*
အေမွာင္ဓါတ္ေအာင္းေနတဲ့အံသြားကို
နုိင္ငံၿခားဘာသာစကားေတြက
အလွည့္က်ေစာင့္ၾကပ္တယ္

*
စစ္ဘုရင္ေတြဟာ
သဲ၊ သံ၊ မီးနဲ႔ မရဏအေၾကာင္းေၿပာၿပီး
ေပ်ာက္ကြယ္စၿပဳေနတဲ့အလင္းထဲမွာ
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးဟန္ေဆာင္ၾကတယ္

*
ဒီအခန္းထဲမွာ
ညေနၾကယ္ကဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ေၾကြက်ေနတာတုန္း ??

*
နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုရဲ႕
နဂါးခံတြင္းဝမွာမ်က္စိဖြင့္အိပ္ရင္း
မေမြးေသးတဲ့ကေလးေတြကို
က်ိန္ဆဲတယ္

ေမာင္ေဒး
ဇြန္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၂

Thursday, June 21, 2012

ပါဝါအေၾကာင္းပို႔ခ်ခ်က္အစစ္အမွန္

တေစၧကစတင္လိုက္ၿပီလို႔ ငါေၿပာတဲ့အခါ
ဘာကိုေၿပာလိုက္တယ္ဆိုတာ မင္းနားလည္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတာက ငါတို႔သူ႔ကိုဘယ္လိုထိန္းသိမ္း
                   ဘယ္လိုတိုင္းထြာ
တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။
...အစကရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္မရွိေတာ့ဘူး။
                   ညေနပိုင္းသတင္းစဥ္
လိုတစာစာလည္းၿမည္ ေသြလည္းေသြဖည္ေနတယ္။
အခုအၿပင္မွာ 3D။ အတြင္းမွာ ကိုယ္စား
                   ၿပဳၿခင္းမဲ့စေပ့စ္
ဥပေဒသတိုင္းမွာ အၿပင္ဆိုတာနဲ႔
                   အတြင္းဆိုတာရွိတယ္
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ က်ိဳးက်သြားတာ၊အလ်င္စလိုၿမိဳခ်တာ၊ေခြ်းထြက္တာနဲ႔
                   အၿပံဳးတစ္ခုကိုအကြင္းလိုက္
ေဖာက္ထုတ္လိုက္တာကို ငါ့မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ၿမင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
အိပ္ေပ်ာ္မေနဖို႔။ စေပ့စ္ထဲမွာအခုလိုစကားေၿပာၿခင္း။
ဆက္လက္ၿဖစ္ေပၚေနတဲ့အရာတြထဲ စိတ္ကိုႏွစ္ထားဖို႔။
ယံုၾကည္မႈဆိုတာက စိတ္သက္သာရာရမႈေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ
                   အတြင္းက်က်
တကယ့္ကိုအတြင္းက်က် ဆန္းစစ္ရမယ့္အရိပ္တစ္ခုၿဖစ္တယ္။ ယာဥ္ေၾကာ
အလယ္မွာအထိုင္က်ေနတဲ့ ၾကက္လ်ွာစြန္းအေမွာင္က
                   ငါတို႔ကိုၿမိဳထားတယ္။
အခ်ိန္ဟာၾကိယာဝိေသသနသေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ေပါက္ကြဲမႈ၊
ဘီယာတစ္ခြက္၊ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ အၿဖစ္ေရာက္လာတယ္...
ညေနခင္းေလက အေမာေၿပေစတယ္၊ လန္႔ဖ်ပ္ေၿခာက္ၿခားေစတယ္၊
ၿပီးေတာ့ေမးခြန္းေတြက
                   စတိုးဆိုင္မ်က္ႏွာစာေပၚက အရိပ္ေတြလို
နက္႐ႈိင္းသထက္နက္႐ႈိင္းလာတယ္။
                   ညစ္မည္းေနတဲ့ၿပတင္းေပါက္မွန္မွာ
ေဖာ္ဆစ္သီးယားခ်ဳံပင္က နာရီစက္သံတခ်က္ခ်က္ ႐ိုက္ၿမည္ေနတယ္။
အခ်ိန္က်ခဲ့ၿပီ။ အေပၚ။ ေအာက္။ အေပၚ။
မင္းကအဲဒါရဲ႕ တစ္စိိတ္တစ္ပိုင္းပဲ။
ငါအဲသလိုေၿပာရင္ မင္းရင္ထဲမွာခံစားမႈၿဖစ္ေပၚသလား။
ၿမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္း။ မိုးၾကိဳးေတြပစ္။ မိုးေတြရြာ
                   ၿပီးေတာ့ေမာင္းႏွင္သြား။
တိမ္ေတြၿဖတ္သန္း။ သန္႔စင္ၿခင္းခံလိုက္ရတဲ့ည။ ၾကယ္ေတြ။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာ သစ္ပင္ဟာ
                   အၿမင္အာ႐ုံေၾကာအတြင္း လဲက်သြားတယ္။
အသံက ဓါတုဖဲြ႕စည္းမႈ။
၎ဆီေရာက္ရိွဖို႔မၿဖစ္ႏုိင္။ အကယ္၍
                   ၎ဆီေရာက္ရွိၿခင္းဟာ
တကယ့္အစစ္အမွန္အသံလို ခံစားမႈၿဖစ္ေပၚေစရင္
                   အဲဒါတိတ္ဆိတ္မႈဟုတ္ပါ့မလား။
                   မ်ဥ္းေၾကာင္းအဆဲြခံထားရတဲ့
ငါ့အရိပ္ေတြနဲ႔ ဒီမွာငါတစ္ေယာက္တည္း…
ဒီေတာ့ ဒါဟာဘာကိုဆိုလိုသလဲ။
ၿမင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ ရဲတိုက္တစ္လံုး၊ သစ္ပင္တစ္ပင္
                   နဲ႔ ၎ရဲ႕စြန္႔ခြာၿခင္းလား။
တစ္ကိုယ္ရည္ခမ္းနားမႈထဲမွာဒါဟာ
                   ဘာကိုဆိုလိုသလဲ။
ဆြဲေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ၎ရဲ႕အေပါက္ဝ၊
တံခါးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ပြင့္ေနတဲ့ေကာင္းကင္လား။
ဒါမွမဟုတ္ ၿမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ေရာင္ၿပန္အလင္းက
                   ငါ့ရဲ႕ေမာ္ေတာ္ကားဘန္ပါကိုလင္းေတာက္ေစလို႕
ငါ့အၾကည့္ကအဲဒီကိုေရာက္သြားၿပီး
သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕အရိပ္ကိုေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
လူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ၿပဳလိုက္တဲ့
                   အသံ
ငါ့နားထဲေရာက္လာတာေၾကာင့္ သီးခ်င္းထဲမွာငါလဲက်သြားတယ္။
သစၥာေစာင့္သိမႈရဲ႕ဝါက်အထားအသိုကမွ ေၾကကြဲဖြယ္ရာမၿဖစ္ရင္
                   ေလာင္းေၾကးကဘာလဲ။
အခ်ိန္ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကို ငါတို႔ပိုင္ပါ့မလား။

ပီတာဂစ္ဇီ
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး

(Peter Gizzi ရဲ႕ True Discourse on Power ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)

Tuesday, June 19, 2012

ပထမဆံုးၿပစ္မႈ


ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။
တကယ္ေတာ့လည္းဘာဆိုင္းဘုတ္မွ ရွိမေနဘဲကိုး။ မီးပိြဳင့္က
စိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။

အက်ိတ္က လူေသေလာက္သလား။ ဒါမွမဟုတ္သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူးလား။
ဆရာဝန္ကတို႔ကိုေၿပာၿပပါ့မလား။ အေၿခအေနကို သူသိတယ္လို႔ေၿပာတာပဲ။
ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။

အ႐ူးတိုင္းကဘုရားရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္ဘူး။
စမ္းသပ္မႈေအာင္ၿမင္သူတိုင္း အသက္ရွင္ခြင့္ ရခ်င္မွရတာ။
မီးပိြဳင့္ကစိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။

အေလာတၾကီးလုပ္တာနဲ႔ေစာင့္စားတာ ဘယ္ဟာကပိုဆိုးသလဲ။ ေစာင့္ေနတဲ့လူတန္းက
ဆံုးၿဖင့္မဆံုးႏုိင္။ ဒါမွမဟုတ္ အခါလင့္သြားမွာေၾကာက္ၾကလို႔မ်ားလား။
သူစိုးရိမ္မႈပိုလာတယ္။ ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။

လံုးဝကိုမူးမေနတာပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဝိုင္တစ္ခြက္တည္းရယ္။
ဘယ္သူမ်ားအနာတရၿဖစ္သြားေသးလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။
မီးပိြဳင့္ကစိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။

ပါးရည္နပ္ရည္ရွိတဲ့ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြကို ကသိကေအာက္နဲ႔ တရေဟာ
ေရးထုတ္သလို ငါတို႔ဆင္ေၿခေတြေပးၾကမလား။ အႏုိင္ရဖို႔မဟုတ္ ထာဝစဥ္ပိုးပန္းဖို႔
သက္သက္လား။  ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။
မီးပိြဳင့္ကစိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။

ေဒးဗစ္ေလးမန္း
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး

(David Lehman ရဲ႕ First Offense ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္) 

Monday, June 18, 2012

Oligarchic Weather:Drawings by Maung Day


                                               

Sunday, June 17, 2012

ကမာၻၿဂိဳဟ္အမွတ္ႏွစ္

သူတို႔ကလည္းငါတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္
ငါတို႔ကလည္းသူတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္

ငါတို႔ရဲ႕အၿပဳအမူထဲမွာ သူတို႔ကိုငါတို႔ၿပန္ေတြ႕ရတယ္
နွစ္ဖက္စလံုးမွာ အဖ်က္စြမ္းအားလည္းဆတူရွိတယ္

ေနရာရဲ႕အသိဟာ အိပ္ေမြ႕ခ်သူရဲ႕ရင္ေသြးလို တအံုေႏြးေႏြး
ဘံုတူညီမႈေတြဟာ အေမွာင္ထဲကမွိန္လဲ့လဲ့မ်က္လံုးေတြ

အရွိတရားအသစ္ရဲ႕တစ္ဖက္၀န္ရုိးမွာ
ယုတိၲသူရဲေကာင္းတစ္ရာနဲ႕ မိန္းကေလးအေလာင္းတစ္ေလာင္း

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာစစ္ရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္
စစ္ဟာၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္

လက္ေတြဟာပါးစပ္ၿဖစ္သြားၿပီး
အခ်ိန္ရဲ႕ဗံုးခိုက်င္းထဲကေန
သမုဒၵရာရဲ႕ၿပာကို လ်ွာနဲ႕လွမ္းလ်က္တယ္

ေမာင္ေဒး
ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၂

သူနဲ႔အတူသူ႔ဆီကတစ္ဆင့္

သူရိွမေနတာကိုငါသိဖို႔လိုတယ္
ငါကသူ႔ကိုလိုခ်င္ရင္ သူကအနုပညာေၿမာက္ေၿမာက္
အလိုခ်င္ခံပါ့မလား  ဒီထက္ပိုၿပီးအႏုစိပ္တဲ့အခါ
ငါ့အတြင္းမွာသူအၾကိမ္ၾကိမ္ ၿပီးေနတယ္

အခုသူေရပိုက္ေခါင္းကိုဖြင့္လိုက္တယ္
တံခါးၾကားကေန သူ႔ရဲ႕စာသားကိုငါေခ်ာင္းၾကည့္တယ္
၀တ္လစ္စလစ္လည္းၿဖစ္ အဆံုးသတ္ရမယ့္ေနရာမွာေတာ့
တစ္လိုင္းေပ်ာက္ေနတယ္

သူလာတဲ့အခါ သူ႔အဆုတ္နဲ႔ငါ႔ကိုရႈသြင္းလိုက္ၿပီး
(ၿပီးၿပည့္စံုတဲ့ကဗ်ာကိုမရခင္) သူ႔အထဲမွာငါပြင့္ရတယ္
အနည္းဆံုးေတာ့ အစၿပဳစရာစကားလံုးရွိလာတယ္
ထမင္း၀ိုင္းမွာ နတ္သ်ွင္ေနာင္ကိုသူကိုးကားေတာ့

ၾကိဳတင္ညွိမထားတဲ့ဇာတ္ကြက္အလွည့္မွာ ငါေဒါသၿဖစ္ရတယ္
သူ႔အထဲမွာခမ္းနားမႈဘယ္ေလာက္ပဲ သြတ္ထားသြတ္ထား
အသက္ရႈပံုဆိုင္ရာပုစၧာတစ္ခုသာၿဖစ္တယ္
သူ႔ရဲ႕ဖဲြ႕စည္းပံုထဲမွာသူ႔ရဲ႕နိဂံုးရွိတယ္

 ေမာင္ေဒး
 ဇြန္ ၁၇ ၊ ၂၀၁၂


Saturday, June 16, 2012

A Letter from a Friend Back Home


Pristine is not the word: this situation is situated outside your pasture.

In the long shot it looks like an eviscerated wolf talking.

Close-up it is kissing a lipless face.

We are always coming back from a seesaw journey.

Time passes, we barely blink.

The third man holds everything together.

It forms a circle from time to time, like a snake biting its own tail.

How do you fit in there?

Nobody is in contemplative mood as the solstice goes on.

Now we share the housework among us because mothers disappear too.

Eat quickly. A is for B.

When it rains they are washed away, stitches revealed to the daylight.

The pavements have stories to tell but no deathbed confessions.


Maung Day

*This poem appeared in The Wolf, issue 25

Untitled

Untitled by Maung Day,
"Forward/Backward" Art Exhibition, 2011, H Gallery, Bangkok
                    

Diffusion & Nascency

Today I am a missing archipelago.
Until yesterday
I could read my own lithospheric map
as aurora vitals,
as ejecta-free decipherment.
But today
I am a missing archipelago,
a chimeric & catabolic entity.

I consider myself a great stratocumulus lake by nature
& a carrier pigeon born to a war criminal by chance.
I feel the weight of my true name
being forgotten
& I am being absorbed
into a Disneyland cryovolcanism.

I admit
I am from a post-riot inclemency
& have domesticated my pain
as commonplace abreaction,
as deciduous fiber skin.
I have also gone blind
by resisting razorlight emissions 
from ghost farming & agnosaic irrigation.

But I exist
or aspire to exist
as shaman invisible as breath,
as source of coevolution,
as built-in permaculture.

I am accused
of being ill-plumaged & ill-omened
because I oppose substitute roots
& utopia without 's'.

I have to.
I belong to a new race of biocenoses.
& I see myself as oblique medium,
as infinite macrofauna,
as ubiquitous psychic data.

I never identify myself with
either anagram enclosure
or gender euthanasia.
I am a chakra on Kali's body
& a hair-snake on Medusa's head.

I exist through
numerical & power-mad vortices
before I disappear in myself
as a fading clast.

Maung Day