ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။
တကယ္ေတာ့လည္းဘာဆိုင္းဘုတ္မွ ရွိမေနဘဲကိုး။ မီးပိြဳင့္က
စိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။
အက်ိတ္က လူေသေလာက္သလား။ ဒါမွမဟုတ္သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူးလား။
ဆရာဝန္ကတို႔ကိုေၿပာၿပပါ့မလား။ အေၿခအေနကို သူသိတယ္လို႔ေၿပာတာပဲ။
ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။
အ႐ူးတိုင္းကဘုရားရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္ဘူး။
စမ္းသပ္မႈေအာင္ၿမင္သူတိုင္း အသက္ရွင္ခြင့္ ရခ်င္မွရတာ။
မီးပိြဳင့္ကစိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။
အေလာတၾကီးလုပ္တာနဲ႔ေစာင့္စားတာ ဘယ္ဟာကပိုဆိုးသလဲ။ ေစာင့္ေနတဲ့လူတန္းက
ဆံုးၿဖင့္မဆံုးႏုိင္။ ဒါမွမဟုတ္ အခါလင့္သြားမွာေၾကာက္ၾကလို႔မ်ားလား။
သူစိုးရိမ္မႈပိုလာတယ္။ ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။
လံုးဝကိုမူးမေနတာပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဝိုင္တစ္ခြက္တည္းရယ္။
ဘယ္သူမ်ားအနာတရၿဖစ္သြားေသးလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။
မီးပိြဳင့္ကစိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။
ပါးရည္နပ္ရည္ရွိတဲ့ကဗ်ာစာေၾကာင္းေတြကို ကသိကေအာက္နဲ႔ တရေဟာ
ေရးထုတ္သလို ငါတို႔ဆင္ေၿခေတြေပးၾကမလား။ အႏုိင္ရဖို႔မဟုတ္ ထာဝစဥ္ပိုးပန္းဖို႔
သက္သက္လား။ ေဆာရီးပါပဲ ရဲအရာရွိရယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုမၿမင္လိုက္ဘူး။
မီးပိြဳင့္ကစိမ္းေနတယ္။ ဒဏ္ေၾကးဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရမလဲ။
ေဒးဗစ္ေလးမန္း
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး
(David Lehman ရဲ႕ First Offense ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)
No comments:
Post a Comment