ငါတို႔ ခ်ီတံုခ်တံု

ေရာက္လာမယ့္ေန႕ေတြဟာ ေရေဝကုန္းတန္းတစ္ခု။
မင္းရဲ႕ဘုရားသခင္ပံုတူကို ဒီထက္ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့လိုမယ္။
ဒါမွရုိးရုိးရွင္းရွင္းၿဖစ္မယ္။ စာရင္းထဲမွာအဲဒါပါတယ္။
မင္းနဲ႔မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေတြက အဝတ္လွန္းတဲ့ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ။

အသစ္ဟူေသာအတိတ္က မႈိင္းညုိ႕ေသာေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတစ္ခုလို
သစ္ပင္တန္းရဲ႕အထက္မွာ အလိပ္ကိုၿဖည္ခ်လိုက္တယ္။ ကမန္းကတန္းေရြ႕ေနတဲ့
တိမ္ေတြေပၚမွာ အခိုက္အတန္႔သေဘာတင္ထားတဲ့ ဧရာမလက္ၾကီးတစ္ခုအလားပဲ။
ၿမစ္ဝွမ္းေတြၿပည့္တင္းလာ၊ ၿပီးေတာ့ရႈပ္ေထြးလာၾက

ဒါေပမယ့္ မလံုေလာက္ေသးဘူး။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းၿဖစ္ရတာေတြက
သိပ္သည္းေဗာင္းလန္စြာ ၾကီးထြားလာတယ္။ သူတို႔အိမ္ၿပန္ေရာက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္
ဆဲဆိုတာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ မီးေလာင္တာေတြက ညေနခင္းရဲ႕စိတ္ကိုေနွာင့္ယွက္တယ္။
တကယ့္ဇာတ္လမ္းကိုဘယ္သူမွမၾကားနိုင္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါတစ္ရံမွာလူေတြဟာ

ကေလးတစ္ေယာက္လို ေမ့ေလ်ာ့တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီက်င့္ဝတ္ကိုတားၿမစ္လိုက္နိုင္ဖို႔
ငါ့အတြက္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့တယ္။ အဲဒါကိုတားၿမစ္လိုက္တဲ့အတြက္ေရာ
ဘာမ်ားအက်ိဳးရိွသတုန္း။ မင္းကေတာ့ ဦးေနွာက္လည္းပံုမွန္၊ လည္လည္ပတ္ပတ္လည္းရိွတဲ့
လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ ဆည္းဆာမွာအၿမစ္တြယ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ ယာဥ္ေၾကာေပါ့။

ဂြ်န္အက္ရွ္ဘရီ
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး

(အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ John Ashbery ရဲ႕ We Hesitate ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)