Monday, July 2, 2012

စစ္သား႐ုပ္ကေလးေတြ

ေတာင္ၾကားကေသြးညီွနံ႔ထြက္ေနတယ္။ သူတို႔နွစ္ေယာက္
ကန္သင္းရိုးေပၚမွာ ေၿမြလိုေခြအိပ္လိုက္ၾကတယ္။ (ေသြးကိုၿမင္တဲ့အခါ
ဦးေနွာက္ထဲလက္ကနဲၿဖစ္သြားတဲ့ေနရာဟာ ပိုက္ဆံကိုၿမင္တဲ့အခါ
လက္ကနဲၿဖစ္သြားတဲ့ေနရာနဲ႔အတူတူပဲလို႔ ဆရာဝန္ကေၿပာတယ္) က်န္အစိတ္
အပိုင္းတြကေတာ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေအာက္မွာၿမဳပ္ေနတယ္။

တိုက္ခိုက္မႈၿဖစ္ပြားၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ
ေခါင္းေဆာင္မႈက မက်ီးပင္ကိုဝင္တိုက္ကာ ထိုးရပ္သြားတယ္။
(မက်ီးပင္လည္းအၿမစ္လန္သြားၿပီး ငါငယ္ငယ္ကၾကည့္ၿမင္တိုင္ၿခံ
ေနာက္ေဖးဘက္မွာၿမွပ္ခဲ့တဲ့ စစ္သားရုပ္ကေလးေတြ
မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးတဲ့ေဟာဒီမက်ီးပင္ေအာက္မွာ လာေပၚေနတာေတြ႔ရတယ္)
ဓါတ္ပံုေတြထည့္ထားတဲ့ဘူးကေတာ့ေပ်ာက္ေနတယ္။

ဟိုးအရင္ ရြာႏွစ္ရြာၾကားကၿမစ္ကို ပိုင္နက္လုၾကစဥ္က
အဖြားရဲ႕လင္ သူမ်ားသတ္လို႔ေသသြားတယ္။
(အခုေတာ့ ၿဖစ္ခဲ့တာေတြကိုမေၿပာၾကေတာ့ဘူး၊ ေၿပာခဲ့တာေတြကိုလည္း
မယံုၾကည္ၾကေတာ့ဘူး၊ ေရႊကို ၿမစ္ရဲ႕ဒြာရေပါက္ေတြထဲက
အလုအယက္သာႏွဳိက္ယူေနၾကေတာ့တယ္)

အဖြားၿမိဳ႕ကိုေၿပာင္းလာေတာ့ မွတ္ပံုတင္ေလ်ွာက္မရဘူး။
သခင္ေယ႐ႈထမ္းခဲ့တဲ့လက္ဝါးကပ္တိုင္ကို အိုလံပစ္မီးတုတ္လို
လက္ဆင့္ကမ္း ထမ္းေနရဆဲပါလားလို႔ အဖြားကညည္းတယ္။
(အဝတ္ေဟာင္းနဲ႔ဓါးစားခံေဟာင္းတို႔ရဲ႕ သားသတ္ရုံလိုပဲ
ေနရာတိုင္းမွာအလင္းကေပ်ာက္တိေပ်ာက္ခ်က္၊ ဝက္ေတြက
တကြ်ီကြီ်ေအာ္၊ ေတာ္လွန္ေရးကၾကမ္းၿပင္ထဲစိမ့္ဝင္ေနတယ္)

ဇာတ္လမ္းကအေမ့လက္ထက္အထိဆက္ၿဖစ္ေနတယ္။ လမ္းထိပ္က
အ႐ုပ္ဆိုင္မွာလည္း စစ္သား႐ုပ္အသစ္ကေလးေတြထပ္ေရာက္လာတယ္။

ေမာင္ေဒး
ဇူလိုင္ ၂၊ ၂ဝ၁၂


No comments:

Post a Comment