ေရေအာက္သစ္ေတာမ်ား

အသစ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာက္ခဲပံုုေတြၾကား လွဲအိပ္ၾကရတဲ့အခါ၊

(ေၿမၾကီးရဲ႕) မိုု႔ေမာက္႐ုုန္းၾကြမႈမွာ ေရေအာက္ကသစ္ေတာေတြ ယိမ္းခါၾကတဲ့အခါ၊

လူ႔အေရၿပားနဲ႔လုုပ္ထားတဲ့ ပုုေလြကိုုမႈတ္ဖိုု႔ ပုုရိသေတးသံသြင္းဆိုုင္ေရွ႕မွာ

တန္းစီေစာင့္ၾကရတဲ့အခါ…အဲဒါေတြဟာ ႐ႈမၿငီးဖြယ္အသစ္ေနထိုုင္ၿခင္းေတြေပါ့။

(ေၿမၾကီးရဲ႕) ထိတ္လန္႔မႈဟာ ေသနတ္ကိုုင္ၿပီးေၿပးလာတဲ့ လူ႔အႏၶတစ္ေယာက္ေပါ့။

ေခ်ာင္းထဲမွာေပ်ာက္သြားတဲ့ ပုုဆိန္ေပါ့။ နေဝတိမ္ေတာင္ၿဖစ္ေနတဲ့ ေတာင္ဘက္က

တိမ္ေတြေပါ့။ အခ်ိန္ဆိုုတာေတြ ေလ်ာ့ပါးပြန္းပဲ့မသြားခင္ ကမာၻၾကီးရဲ႕ဝင္႐ိုုးေပၚ

ခြထိုုင္ၿပီး (ေရေအာက္သစ္ေတာေတြရဲ႕) ပုုရစ္ေၾကာ္ေတြကိုု စားေနမိတယ္။

ကြ်ဲနွစ္ေကာင္ၾကားကေၿမစာပင္ကိုု စားေနမိတယ္။ နွာေခါင္းေရွ႕မွာေဝ့ဝဲဆန္တက္

သြားတဲ့ ေလခ်ဥ္တက္သံကိုုၾကားမိတယ္။ ေလခ်ဥ္ဟာ ကမာၻကုုန္က်ယ္သေ႐ြ႕

ၿပန္႔ကားသြားၿပီး၊ သည္းေၿခပ်က္ၿခင္းရဲ႕ သခ်ႋဳင္းေဟာင္းေတြကိုု ၿပန္ေဖာ္တယ္။

စားေနတာေတြကိုုလည္း ၾကားမိတယ္။ ေၿပာင္းဖူးဟာ က်ီးကန္းရဲ႕ပါးကိုု

ကိုုက္လိုုက္မိတယ္။ လ်ွပ္စစ္ကုုလားထိုုင္ေပၚတက္သြားတဲ့ အၿမိဳက္တရားေၾကာင့္

ခရီးပန္းေနခ်ိန္မွာေတာင္ မငိုုက္မိေအာင္ သတိထားလိုုက္မိတယ္။ ေၿမၾကီးေပၚက

လူအေရအတြက္ကိုု ေၿမၾကီးေအာက္ကလူအေရအတြက္နဲ႔လည္း စားမိတယ္။

ခမာလူသတ္ကြင္းထဲမွာ မီးေတြထြန္းတယ္၊ အ႐ိုုးေခါင္းေတြ ရယ္ၾကတယ္။

ေမာင္ေဒး

၂၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝ၁၅

စရင္စထရန္၊ ကေမာၻဒီးယား

ထံုးၿဖဴေစတီမ်ားဆီ ၿခေတာင္ပို႔မ်ားယူေဆာင္သြားၿခင္း

၁။

ေဘာက္ေထာ္မွာ ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ရိွတယ္။
တစ္ေန႔က်ေရထဲမွာ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ သူေဟာတယ္။ အမွန္က ဒီေရကို

ေဖာက္ထြင္းၿပီး ငါတို႔ကၾကည့္တတ္ရမွာလို႔ ကြယ္လြန္သူဂြ်န္အက္ရွ္ဘရီကေရးခဲ့တယ္။

သာလိကာေတြကေတာ့ သူမ်ားကသင္ေပးလို႔သာ လိုက္ေၿပာရတယ္။

တကယ္က စာမတတ္ၾကဘူး။ အေပၚကိုထိုးေထာင္တက္သြားတဲ့ ေရတံခြန္ဟာ

ေအာက္ကိုငံု႔မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ယူနန္ၿပည္နယ္ကတက္လာတဲ့အုပ္စုက

ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းထိပ္မွာ ထမင္းေၾကာ္ထြက္စားတယ္။

လမ္းမီးတုိင္ေအာက္ကအရိပ္ေတြ တိုဝင္သြားၾကတယ္။ ဒါကို ယံုၾကည္ဖို႔ခက္တယ္။

ဒါကိုငါ ခက္ခက္ခဲခဲယံုၾကည္တယ္။ မ်က္နွာဖံုးက မင္းတို႔ကိုၿပန္ခြ်တ္သြားၿပီလို႔

ေဇယ်ာလင္းက သူမကြယ္လြန္ခင္မွာ ေရးခဲ့တယ္။

၂။

ေလာကုတၱရာရဲ႕အမွားေတြဟာ ေလာကီထဲကိုေရာက္ေတာ့ ၿခေတာင္ပို႔ေတြ

ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီၿခေတာင္ပို႔ေတြကို အေမြးတိုင္ထြန္းၿပီး ငါပူေဇာ္လိုက္တယ္။

ရပ္ကြက္ေစ်းထဲမွာေတာ့ ကိုယ္ကိုယ့္ကိုယ္သတ္ေသတဲ့ႏႈန္းက ၿမင့္တက္လာ

ေနတယ္။ ငါ့ရဲ႕ၿခံစည္းရိုးေပၚကခ႐ုဟာ အၿမဲလိုလို အိပ္ရာထေနာက္က်တယ္။

သူ႔ကိုမပုၾကြယ္လို႔ ငါနာမည္ေပးထားတယ္။ မပုၾကြယ္ဟာ “မ်က္လံုး”လို႔

သူနာမည္ေပးထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕လက္ေမာင္းေပၚကိုတက္ရတာ ၾကိဳက္တယ္။

သူနဲ႔ငါ အိမ္အဝမွာအတူထိုင္ၿပီး ၿခင္ေတြကိုၾကည့္ၾကတယ္။

ေလာကီရဲ႕အမွားေတြဟာ ေလာကုတၱရာထဲကိုေရာက္ေတာ့ ထံုးၿဖဴ

ေစတီေလးေတြၿဖစ္သြားၾကတယ္။ မပုၾကြယ္နဲ႔ငါခရီးထြက္ေတာ့

ေတာင္ေပၚက ေစတီၿဖဴၿဖဴေလးေတြကို ေရတြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

၃။

အညာဘက္ကေနၿမိဳ႕ကိုလာလည္တဲ့ အဖိုးေလးတစ္ေယာက္ရိွတယ္။

ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေၿပာဘဲ အုန္းပင္ေပၚတက္ၿပီးတစ္ေနကုန္

ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေဂြးက ခါးေတာင္းက်ိဳက္ရဲ႕အၿပင္ကို ထြက္က်ေနတယ္။

အုန္းပင္ေပၚမွာ ၆ ရက္ၿပည့္ေအာင္ထိုင္ၿပီး အညာကိုသူၿပန္သြားတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ႐ုကၡစိုးၾကီးဆိုၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း၊ လေပ်ာ့ၾကီး

ဆိုၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း နာမည္တြင္ၿပီးက်န္ရစ္တယ္။ သာလိကာ

ဘယ္သူလဲ၊ ေဗဒင္ဆရာဘယ္သူလဲ၊ လေပ်ာ့ၾကီးကဘယ္သူလဲဆိုၿပီး

လူေတြကေမးတယ္။ လူေတြဟာ အေၿဖေတြကိုပဲ ထပ္ခါလဲလဲေမးၾကတယ္။

တကယ္ဆိုဒါက “ငါတို႔တိုင္းၿပည္အတြက္ ဘာမ်ားလုပ္ေပးနိုင္မလဲေဟ့”လို႔

မနက္ေစာေစာမွာက်တဲ့ နွင္းရည္ၾကည္ေပါက္ေတြကို သြားေမးေနတာမ်ိဳးပဲ။

ေမာင္ေဒး

သစ္သီးကိတ္ (Alternate Version)

ငါ့ရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာကို ငါၿပန္စားတယ္။

ၿပိဳပ်က္တိုက္စားၿခင္းကို ငါဝယ္ယူသံုးစြဲတယ္။

အနာဂတ္ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ဂဝံခဲေတြဟာ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီး

နယ္သစ္ပယ္သစ္တစ္ခုၿဖစ္လာ။ အဲဒီနယ္သစ္ပယ္သစ္ကို

ရဲဘက္စခန္းလို႔ပဲ ငါတို႔လြယ္လြယ္ေခၚလုိက္ၾကမွာၿဖစ္တယ္။

ငါငွားေနတဲ့အခန္းက ပ်က္စီးၿခင္းငါးပါးရဲ႕လိပ္စာ။

လ်ွပ္စီးကိုငါထိလုိက္မိခ်ိန္မွာ စာပို႔ခိုေတြဟာ

သူတို႔ရဲ႕အေတာင္ပံေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ၿပန္႐ိုက္ခ်ိဳး၊

သစ္ပင္ၿမင့္ၿမင့္ေပၚကေနခုန္ခ်ၿပီး လူ႔ဘဝကိုရယူၾကတယ္။

ၾကံခင္းအလုပ္သမားေတြက ၾကံစုပ္ရင္းေသရတယ္။

သစ္သီးတိုင္းကို သစ္သီးပုပ္လို႔ပဲ ငါနာမည္ေပးခဲ့တယ္။

ေန႔ေတြကို ငါ့ရဲ႕ေခြ်းနံ႔နဲ႔ေရႊ႕ခဲ့သလို၊ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီဟာလည္း

ငါ့ရဲ႕သားၿမတ္ကထြက္တဲ့နို႔ရည္နဲ႔ပဲ အရြယ္ေရာက္ခဲ့တယ္။

သရက္သီးပုပ္ေတြက ေၿမၿပင္ေပၚကို တဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ေၾကြက်။

လက္သည္မရိွတဲ့အရပ္မွာလည္း ကေလးေတြဖြားၿမင္ၾကတယ္။

ငါ့ရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာကို ငါစားလည္းစားတယ္၊ ေရာင္းလည္းေရာင္းတယ္။

ေမာင္ေဒး

ေမာင္ေဒး၏နာမည္ကိုထည့္၍ မွည့္ေခၚထားေသာအရာမ်ားစာရင္း

အက္ပ္တိုစတီးခ်ဴးစ္ ေမာင္ေဒးမီးယား - Aptostichus maungdaymia

(ေယာက်္ားမ်ား၏မုတ္ဆိတ္ထဲတြင္ တြယ္ကပ္ေနထိုင္ေသာ ပင့္ကူငယ္တစ္မ်ိဳး)

ေမာင္ေဒးဒမ္ - Maungdaydom

(ေနာက္ဆံုးဗမာမင္းဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ၿမန္မာၿပည္)

ေမာင္ေဒးကလူးန္ - Maungdayclune

(ရထားလက္မွတ္အေဟာင္းမ်ားစုေဆာင္းသူ)

ပါရာေဂါဒီးယပ္စ္ ေမာင္ဒီးမီးယား - Paragodius maungdimia

(မနက္ဖက္အိပ္ရာမွထလ်င္ထခ်င္း ေထြးထုတ္လိုက္ေသာသလိပ္ထဲတြင္ပါရိွသည့္

ကပ္ပါးပိုးေကာင္တစ္မ်ိဳး)

ေဒးလုသ္ - Dayluth

(နုိင္ငံေရးသမားမ်ားစီးလာသည့္ ကားထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္အနံ႔တစ္မ်ိဳး)

Maung Day Global Preparation Academy

(ပင္လယ္ဖ်ံမ်ားကို စနစ္တက်သုတ္သင္သတ္ၿဖတ္ေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ

နည္းစနစ္မ်ားကိုသင္ၾကားေပးသည့္ စစ္အကယ္ဒမီ)

Maung Day Bend

(အင္းစိန္လမ္းမၾကီးနားမွ ကိုးေလာင္းေကြ႔၏ ဘိုနာမည္)

မက္ဂါခ်ီလီ ေဒးစကီးအီး - Megachile dayskii

(၄င္း၏တိုက္ခိုက္ၿခင္းကိုခံရေသာသတၱဝါ၌ လိင္ေၿပာင္းလဲၿခင္းကိုၿဖစ္ေပၚေစသည့္

နက်ယ္ေကာင္တစ္မ်ိဳး)

ေဆလ္ဗီလားဂတ္စ္ ပါလတ္စ္ထရစ္ ေမာင္ဒယ္ရီ - Sylvilagus palustris maungderi

(မိတ္လိုက္မ်ိဳးပြားႏႈန္းအၿမင့္ဆံုးၿဖစ္သည့္ ယုန္မ်ိဳးစိပ္၏အမည္)

ကယ္လိုပလားကား ေမာင္ေဒး - Caloplaca maungdae

(၄င္းကို႐ႈမိလ်ွင္ ႐ႈသူကို ၿမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္၏အိပ္မက္ဆိုးထဲသို႔

ေရာက္သြားေစသည့္ အဆိပ္မိႈတစ္မ်ိဳး)

ေမာင္ေဒး

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၁၊ ၅၊ ၆

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၁

တစ္ၿမိဳ႕လံုးရိွ မီးလံုးမ်ား၊ မီးေခ်ာင္းမ်ား တစ္ခုခ်င္းစီ

ပိတ္သြားသည္။ ဘဝကိုၿငီးေငြ႕ေနသူ လူငယ္တို႔သည္

လမ္းေပၚထြက္လာၾကၿပီး အမ်ားသံုးေရကန္ထဲသို႔

အမ္ဖီတမင္းေဖ်ာ္ရည္ဂါလံႏွစ္ဆယ္ကို ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။

ကန္ထဲမွငါးတို႔ကိုဖမ္းကာ ကန္ေပါင္ေပၚ၌ပင္ ကင္စားလုိက္ၾကသည္။

ေဘးခ်င္းကပ္ၿမိဳ႕တြင္ မီးမ်ားလင္းေနၿပီး ၄င္းကုိ “ၾကတ္ကုန္း”ဟုေခၚသည္။

အေမွာင္ကိုေၾကာက္သူတို႔သည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေလခြ်န္တတ္ၾကသည္။

သူတို႔၏ေလခြ်န္သံကိုၿပန္ၾကားကာ ပို၍ေၾကာက္သြားတတ္ၾကသည္။

ေလးေကာင္ဂ်င္ဝိုင္းတြင္ ေယာက်္ားမိန္းမတို႔ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေန၏။

ၿမင္ကြင္းမ်ားထဲတြင္ မီးေလာင္ေနေသာပြဲေစ်းတန္းက အလွဆံုးၿဖစ္၏။

ဤကဗ်ာသည္ အင္တာနက္လို၊ မူးယစ္ေဆးဝါးလို၊ ေကာ္ဖီႏွင့္စီးကရက္လို

သင္၏စိတ္ႏွင့္႐ုပ္ကို ထိခိုက္ေစႏိုင္ပါသည္။

(David Fincher ၏ Fight Club)

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၅

ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာမွထသည္၊ မ်က္ႏွာသစ္သည္၊

 

အေဝးၾကည့္မွန္ေၿပာင္းကို ေကာက္ကိုင္သည္၊ အိပ္ရာမွထသည္။

ေလနုေအးသည္ လမ္းၾကားထဲမွေခြးသားအမိကို အဝတ္လဲေပး၏။

ေနာက္ေဖးအိမ္မွမိန္းကေလးသည္ မိေက်ာင္းအေရခြံကိုခြ်တ္၍

ဖြတ္အေရခြံကိုလဲဝတ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ရပ္ကြက္သည္ ကမာၻ၏

အလယ္တည့္တည့္တြင္ ရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္၏ေဆာင္ပုဒ္--

“ကြ်နု္ပ္တို႔၏မိတ္ေဆြမ်ားအဆင္ေၿပလ်ွင္ ကြ်နု္ပ္တို႔ဝမ္းနည္းသည္”

ခ႐ုသင္းစြဲေနေသာဆင္ကိုေတာ့ ဆင္ၿဖဴေတာ္ဟုေခၚသည္။

ခယ္မေရာ၊ မရီးေရာ လိုက္ပြဲၿဖစ္သည္ဟု အရပ္ထဲမွငနဲမ်ားကဆို၏။

လြန္ခဲ့ေသာငါးရက္ေလာက္က ခိုးရာလိုက္သြားေသာစံုတြဲသည္

Melody World အစီအစဥ္တြင္ ၿပန္ေပၚလာခဲ့သည္။

(Alfred Hitchcock ၏ Rear Window)

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၆

မွန္ၾကည့္ေသာသူမ်ားကို ၾကည့္မွန္ကၿမင္သည္။

မွန္ေပၚမွသနပ္ခါးစက္တို႔ကို တံေတြးနွင့္ဖ်က္ေသာ္လည္း

အေပြးကိုမၿမင္ခဲ့သူမွာ အပင္ကိုမသိေခ်။

ေရခ်ိဳးဇလံု၏ဆဲလ္ကိုယူ၍ ေရခ်ိဳးဇလံုေနာက္တစ္ခုကို

ၿပဳလုပ္၍မရပါ။ မွန္တစ္ခါၾကည့္တိုင္းသာ

ဆပ္ၿပာၿမွဳပ္တို႔၏ေအာက္သို႔ ဝါးတစ္ၿပန္စာနစ္ရသည္။

လက္မၾကီးတစ္ခုသည္ ဓါတ္ပံုေပၚမွ မိသားစုဝင္တို႔၏မ်က္ႏွာကို

အၾကိမ္ၾကိမ္ပြတ္၍ ဖ်က္၏။ အမွန္တကယ္အသက္ရွင္ခဲ့သူေကာ၊

မွန္ထဲ၌သာ အသက္ရွင္ခဲ့သူပါ ေနာက္ဆံုးတြင္ေသၾကရသည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေသသူ၏အုတ္ဂူကို မေလးမစားမၿပဳလုပ္အပ္ပါ။

(Yojiro Takita ၏ Departures)

ေမာင္ေဒး

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၂၁၊ ၂၂၊ ၂၃

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၂၁

မေန႔ကအထိရိွေနခဲ့ေသးေသာကမာၻတြင္ ဘာလုပ္၍ဘာကုိင္ရမည္ကို

ကြ်န္ေတာ္တို႔သိၾကသည္။ ကေန႔ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးေသာ အဖိုးနည္းအိမ္ရာ

သည္ အၿပင္ကၾကည့္လ်ွင္ပို၍လွသည္။ ေရပိုက္ေခါင္းကိုပိတ္ဖို႔ ေမ့ခဲ့လ်ွင္

ဆူနာမီလာမည္။ ထမင္းစားပြဲေပၚမွဇြန္းၿပဳတ္က်လ်င္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္

ေရာက္လာမည္ၿဖစ္ၿပီး၊ ခက္ရင္းၿပဳတ္က်လ်ွင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ေရာက္

လာမည္။ ဓါးၿပဳတ္က်ခဲ့ေသာ္ လူမဟုတ္ေသာသတၱဝါတစ္ေကာင္

ေရာက္လာမည္။ သက္တံကိုၿမင္ခ်င္လ်ွင္ မိုး႐ြာတာကိုသည္းခံဖို႔လိုသည္

ဟူေသာစကားသည္ ကေလးတို႔အတြက္ အလုပ္ၿဖစ္ေသာ္လည္း

လူၾကီးတို႔အဖို႔မူ မေကာင္းမႈ၏ရိွေနၿခင္းကိုသိဖို႔ရာ စစ္ပြဲတြင္ေသရေသာ၊

သို႔မဟုတ္ အစာငတ္ေသရေသာကေလးတို႔၏ဓါတ္ပံုမ်ားလိုအပ္သည္။

မေန႔ကအထိရိွေနေသးေသာကမာၻသည္ လူအမ်ားၾကားတြင္ တိုးေဝွ႔ထိုင္

လိုက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ကိုတစ္က်ိဳက္ေမာ့လိုက္သည္။ လက္ခုပ္တီးလ်ွင္

ေတာထဲမွက်ားလာမည္။ ေရပိုက္ေခါင္းကုိပိတ္ဖို႔ေမ့ခဲ့လ်ွင္ ဆူနာမီလာမည္။

(Rodrigo Gudiño ၏ The Last Will and Testament of Rosalind Leigh)

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၂၂

ကြ်န္ေတာ္၏ဝမ္းနည္းေနေသာစိတ္ကို ၾကက္ကင္ ဝယ္ေၾကြးလိုက္သည္။

ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုင္၍ စု႐ံုးစု႐ံုးလုပ္ေနေသာလူအုပ္ကို စေတာ္ဘယ္ရီအနံ႔

ပါေသာ သၾကားလံုးမ်ား ဝယ္ေၾကြးလိုက္သည္။ ပိန္း႐ြက္မ်ား

ခူးေၾကြးလိုက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ခိုးကူးေခြမ်ား လိုက္လံဖမ္းဆီးေနေသာ

ရဲမ်ားကို ကာလေ႐ြ႕လ်ားစက္ေပၚသို႔တင္၍ ကာလတရား၏အပသို႔ႏွင္လႊတ္

လိုက္သည္။ ယခုမ်ိဳးဆက္ကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ခ်င္ေသာအခါ ဇလံုထဲသို႔

ေပေရေနေသာအဝတ္မ်ားကိုထည့္ၿပီး ေရေႏြးေဖ်ာရသည္။ ပိန္း႐ြက္မ်ားႏွင့္

အၾကိမ္ၾကိမ္ဆက္ဆံဖူးသည္ဆိုလ်ွင္ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္၏အေကာင္းဆုံး

ေဖာက္သည္အၿဖစ္ သတ္မွတ္မည္။ မာတင္လူသာကင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္

ဆန္း စေသာေခါင္းေဆာင္မ်ား လုပ္ၾကံခံခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ၿမန္မာလူငယ္

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကဗ်ာေရးလိုၾကၿခင္း ၿဖစ္နိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္

ကြ်န္ေတာ္၏ဝမ္းနည္းေနေသာစိတ္နွင့္ ပလူးခ်င္ေသာအခါ သူၾကည္ၿဖဴ

လာေအာင္ တစ္နာရီေလာက္စည္း႐ံုးရသည္။

(Wes Anderson ၏ Rushmore)

႐ုပ္ရွင္ကဗ်ာ ၂၃

က်င္းထဲ၌ သူတို႔အိပ္ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ လူေသမ်ားမဟုတ္။ အမဲလိုက္ၾကသည္၊

သို႔ေသာ္ မုဆိုးမ်ားမဟုတ္။ လူတို႔၏အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္

ဧည့္သည္မ်ားမဟုတ္။ လူတို႔ကို ေဆးတိုက္သည္၊ သို႔ေသာ္ ဆရာဝန္မ်ားမဟုတ္။

လူတို႔၏ေက်ာ႐ိုးကို ခြဲစိပ္သည္၊ သို႔ေသာ္ ခြဲစိပ္ဆရာဝန္မ်ားမဟုတ္။

သစ္ပင္တို႔ကိုခုတ္၍ ေၿမက်င္းၾကီးမ်ားကိုလည္း တူးၾကသည္၊ သို႔ေသာ္

ေဆာက္လုပ္တူးေဖာ္ေရး အလုပ္သမားမ်ား မဟုတ္။ ဇနီးတို႔ႏွင့္အိပ္ၾကသည္၊

သို႔ေသာ္ ခင္ပြန္းမ်ားမဟုတ္။ လူတို႔၏အိပ္မက္ထဲသို႔ဝင္၍ ထိုလူတို႔ကို

သတ္ၿဖတ္သည္၊ သို႔ေသာ္ ထမင္းလံုးတေစၦမ်ားမဟုတ္။ ကေလးတို႔ကို အေဝးသို႔

ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ မိဘမ်ားမဟုတ္။ သူတို႔သည္ ကြ်နု္တို႔ထံ

ဆင္းသက္လာ၍ သူတို႔၏အင္အားကို ၾကီးထြားေအာင္လုပ္ၾကေလ၏။

(Alex van Warmerdam ၏ Borgman)

ေမာင္ေဒး

ပါးစပ္ရာဇဝင္

အိမ္အေပၚထပ္ကေန “ပစ္ခ်လိုက္ရမလား၊ ပစ္ခ်လိုက္ရမလား”လို႔ေၿပာေတာ့

ငါတို႔အားလံုးငယ္ၾကေသးတယ္။ ဖင္မွာလိပ္ထြက္ရင္ ကန္စြန္း႐ြက္ေကြ်းလို႔ရတယ္လို႔

ထင္ေကာင္းတုန္းအ႐ြယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာ္သီးေတြမွည့္လာတယ္။

ငါတို႔ အ႐ြယ္ၾကီးလာတယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေကာင္မေလးေတြ ဗိုက္ၾကီးလာတယ္။

၂၁ ရာစုထဲကို ငမိုက္ၾကီးေတြ၊ ငမိုက္ကေလးေတြဝင္လာတယ္။ နတ္ၿပည္က

စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ဝိုင္နဲ႔ႏြားနို႔စီးဆင္းတယ္။ ငါတို႔လမ္းကေၿမာင္းထဲမွာ လငပုပ္ဟာ

ဆပ္ၿပာၿမွဳပ္နဲ႔ေရာၿပီး မစီးဆင္းနိုင္ပဲ တန္႔ေနတယ္။ ေစာေစာကေစာင္းေနတဲ့ဓါတ္တိုင္ဟာ

အခုလည္းေစာင္းေနတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးအစိုးရ တစ္ခုတည္းရိွၿပီး

အဲဒီအစိုးရကို လူတိုင္းပိုင္တယ္။ ငါတို႔ထဲကအလိမၼာဆံုးေခြးဟာ ဟုတ္ကဲ့၊ဟုတ္ကဲ့လို႔

ေဟာင္တယ္။ ငါတို႔တေတြၾကီးလာေတာ့ အဝွာလည္းလိုက္ၾကီးလာတာေပါ့။

သူၾကီးရဲ႕တူမကိုမုဒိန္းက်င့္တဲ့ဗီဒီယိုၿပကြက္ဟာ ငါတို႔ရဲ႕မ်က္စိထဲက ထြက္ကိုမထြက္ဘူး။

လူၾကမ္းေအာင္ခိုင္ဟာ သြားၾကားထိုးတံကိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚကေနဆင္းသြားတယ္။

ငါတို႔ၾကီးလာေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ေလာဘေတြလည္း လိုက္ၾကီးလာတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕မိဘေတြဟာ

အိုမင္းၿပီး ငိုက္ၿမည္းလာတယ္။ လူတကာရဲ႕အိတ္ကပ္ထဲကပိုက္ဆံကို ငါတို႔လိုခ်င္တယ္။

အီမယ္လ္ဒါမားကို႔စ္ရဲ႕ ေ႐ႊအနားကြပ္ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ငါတို႔ၿဖစ္ခ်င္တယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲစိတ္ကူးစိတ္ကူး စိတ္ကူးဆိုတာက ပူေဖာင္းနဲ႔လုပ္တဲ့ ေခြး႐ုပ္ကေလးပဲ။

ငါတို႔တေတြဟာ တစ္ေယာက္ကေထြးလိုက္တာကို ေနာက္တစ္ေယာက္ကဝါးတယ္။

ငါတို႔ေပးခ်င္တဲ့မက္ေဆ့ခ်္ကို ဒီလိုပဲ ပါးစပ္တစ္ခုကေနတစ္ခု ဆင့္ကမ္းသယ္ယူခဲ့တယ္။

ေမာင္ေဒး