မင္းရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ကိုငါက်ဴးရင့္။
ပင့္ကူေတြအေၾကာင္း
ငါ့ကိုမင္းသတိမေပးခဲ့ဘူး။
မင္းကတိေပးထားတဲ့လင္းပိုင္လည္း
ငါမရေသးဘူး။
မင္းရဲ႕တြင္းထဲကနဂါးဟာ
ေခ်ာကလက္ေရခဲမုန္႔စားတယ္၊
မာယာေကာ့ဗ္စကီးဖတ္တယ္။
ပ်က္ဆီးစရာရိွလာရင္
မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းလည္းပ်က္ဆီးရတာမို႔
အနီေရာင္တပ္မေတာ္ဟာ
အိပ္ရာကေစာေစာထလာတယ္။
လင္းယုန္ေတြကိုလည္ပင္းလီွးၿပီး
မင္းအသက္ေမြးမယ္ဆိုရင္
နတ္သမီးေတြၿပာယာခတ္ကုန္မယ္။
ငါ့ရဲ႕အဆို႔ရွင္ဟာ
ငါၿပန္လာမယ့္ရက္ကိုေစာင့္ေနေလရဲ႕။
တကယ္ပါ။
ဒီစကားကိုငါလြယ္လြယ္ေၿပာခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။
ငါတို႔ရဲ႕ဗိသွ်နူး
ေဖာ္ေဝးက
ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ပင့္ကူၾကီးေတြကို
လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ရိုက္ခ်တယ္။
ငါနဲ႔ငါ့ရဲ႕ပါးၿခဳပ္ဟာ
လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြားဆိုတာမ်ဳိးပါပဲ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့
လယ္ထဲကၿပန္လာတဲ့အေဖ့ကို
ငါတို႕နွစ္ေယာက္
ေန႔ဖို႔ညစာမခ်န္ဘဲစားလိုက္ၾကတယ္။
ငါတို႔ကိုဘယ္အရာကညီညြတ္ေစသလဲဆိုတာ
ငါတကယ္မမွတ္မိဘူး။
ငါးလိပ္ေက်ာက္ဟာ
ငါ့ကိုၿပဳစားထားတယ္။
သူ႔ရဲ႕အၿမီးက
တစ္ခ်ိန္မွာၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ၿဖစ္လာတယ္။
ငါးလိပ္ေက်ာက္နဲ႔ငါ့ကိုနႈိင္းတာကို
ငါၿငီးေငြ႕လွၿပီ။
ငါ့ရဲ႕ၾကမၼာကိုငါမပိုင္ဘူး။
ငါ့တုိင္းၿပည္ရဲ႕ၾကမၼာကို
ငါးလိပ္ေက်ာက္ရဲ႕အၿမီးကပိုင္သေတာ္မူတယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
အိမ္သာနံရံေၾကြၿပားေပၚက
နီမိုငါးကေလးဟာ
ဘဝကိုလြယ္ကူသေယာင္
ထင္မွတ္ေစတာေတာ့အမွန္ပဲ။
ေမာင္ေဒး
၇
မတ္လ ၂ဝ၁၃
No comments:
Post a Comment