Wednesday, March 20, 2013

The President of Snails


Land-grabbers drink to the health of the president of snails.
Snails' president, a land-grabber himself, scoops up soot
from his purple liver & builds from it a nation that goes by
various names: Myanmar League, Terror of Laiza, Hepatitis B.

Himalayan tigers walk behind me. What do you think they got
to remind me? Now it's raining in the middle of summer
& the rain tessellates People's Square with road kill.
Something's wrong if equestrian statues are still getting paid.

The flower-biting ogress, the first lady of snails,
puts a diamond-studded leash on her six-legged pit bull.
The dog eats looted gold. I wish it'd just explode,
its entrails shooting up against gravitational pull.

Every village is a shepherd, every villager a sheep.
Inside every sheep, a tombstone. Before you comb the hair
of one-hundred-year-old shadows, you'd better delouse them.
Would I want a house full of dead sparrows? No, I wouldn't.

Maung Day



Tuesday, March 19, 2013

နံရံေလးဘက္


က်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ေနရာကို အိမ္လို႔

ေခၚနိုင္ပါတယ္။

အင္မတန္နိမ့္တဲ့မ်က္နွာက်က္ပါတဲ့

အင္မတန္ၿမင့္တဲ့အခန္းတစ္ခု။

အေတာ္ေလးၾကီးတဲ့ၿပတင္းေပါက္တစ္ခုနဲ႔

တံခါးေပါက္ေသးေသးေလးတစ္ခု။

လက္ကိုရင္ဘတ္မွာကပ္

ေၿခေထာက္ကိုတစ္ခ်က္ကေလးမွမၾကြဘဲသြားမယ္ဆိုရင္

အဲဒီတံခါးကေန ဝင္လို႔ထြက္လို႔ရပါတယ္။

ၿပတင္းေပါက္ရဲ႕အၿပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လို႔လည္းရပါတယ္။

အင္မတန္နိမ့္တဲ့မ်က္နွာက်က္ပါတဲ့

အင္မတန္ၿမင့္တဲ့အခန္းတစ္ခုရဲ႕

ၿပတင္းေပါက္လို႔ဆိုခ်င္ဆိုပါေလ။

ေၿခေထာက္မဆန္႔ဘဲအိပ္လို႔ရ၊

ဦးေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ကေလးမွမၾကြဘဲေနလို႔ရတဲ့ေနရာပါ။


ဇီရွန္းဆာဟိလ္
ၿမန္မာၿပန္-ေမာင္ေဒး

(ပါကစၥတန္ကဗ်ာဆရာ Zeeshan Sahil ရဲ႕ Four Walls ကဗ်ာကိုၿပန္ဆိုပါတယ္)

Sunday, March 17, 2013

ၾကယ္တာရာလူသား

အာကာသကိုၾကည့္တဲ့မွန္ေၿပာင္းထဲမွာ
ႏြားငွက္ေတြနဲ႔ေၾကာင္ငွက္ေတြဟာ ဖန္ခြက္ေတြလို
တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးက်ကြဲေနပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕တေတြဟာလည္း အရင္စီးပြားေရးစနစ္ထဲမွာ
မေနထိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေဇာက္ထိုးခ်ိတ္ၿပီးအိပ္တာဟာ
လင္းနို႔ေတြအတြက္ အတည့္ၿဖစ္တယ္။ ၿမန္မာဘာသာစကားဟာ
အေမရိကန္ေတြရဲ႕ဂ်ပန္ဘာသာစကားၿဖစ္သလိုမ်ိဳးေပါ့။

ကာ့တ္ေသၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာမွ
ကမာၻကေနာက္ၿပန္ဆုတ္ၿပီး ပန္းအိုးတစ္လံုးထဲမွာနွင္းက်တယ္။
ၾကယ္နာမည္ေတြကို ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္
ၾကယ္ေတြထြက္လာတယ္။ ငါတို႔ကံေကာင္းရင္
ေကာင္းကင္ေပၚကေန ဘိုဝီဆင္းလာတာကိုၿမင္ရမယ္။
သူ႔ရဲ႕သီခ်င္းကိုၿပန္ဆိုၿပီး ကာ့တ္နာမည္ရခဲ့တာမို႔
သူ႔ဘက္ကတာဝန္ေက်ခဲ့တယ္လို႔ ဘိုဝီထင္တယ္။

အေဝးကဖေယာင္းတိုင္ဟာ လူတန္းစားကြာၿခားမႈကိုဖယ္ရွားလိုက္ၿပီး
ေတာင္ကိုရီးယားမွာလက္နက္လုပ္နည္းသင္ဖို႔အတြက္
အရာခံဘိုေလးေတြကို ပညာသင္ဆုေပးလိုက္တယ္။
မိခင္ရဲ႕နို႔ရည္ကို ငါတို႔ၿဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္
အဲဒီအတြက္ ငါတို႔ဂုဏ္မယူပါဘူး။ က့ံေကာ္ေတြၿပည့္ေနတဲ့ဗိုက္ဟာ
မအီမလည္ၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးရထားနဲ႔ငါအၿမဲလြဲခဲ့တယ္။
လိင္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးနဲ႔လြဲခဲ့သလိုမ်ိဳးေပါ့။
အခုငါဆိုလိုသမွ်ကိုၿငင္းပယ္ဖို႔အတြက္ ငါစကားေၿပာမယ့္အခ်ိန္ကို
ဘိုဝီကေစာင့္ေနတယ္။

ေမာင္ေဒး
၁၇ မတ္လ ၂ဝ၁၃

Sunday, March 10, 2013

ေၾကြၿပားစီ


မင္းရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ကိုငါက်ဴးရင့္။ ပင့္ကူေတြအေၾကာင္း
ငါ့ကိုမင္းသတိမေပးခဲ့ဘူး။ မင္းကတိေပးထားတဲ့လင္းပိုင္လည္း
ငါမရေသးဘူး။ မင္းရဲ႕တြင္းထဲကနဂါးဟာ
ေခ်ာကလက္ေရခဲမုန္႔စားတယ္၊ မာယာေကာ့ဗ္စကီးဖတ္တယ္။
ပ်က္ဆီးစရာရိွလာရင္ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္းလည္းပ်က္ဆီးရတာမို႔
အနီေရာင္တပ္မေတာ္ဟာ အိပ္ရာကေစာေစာထလာတယ္။
လင္းယုန္ေတြကိုလည္ပင္းလီွးၿပီး မင္းအသက္ေမြးမယ္ဆိုရင္
နတ္သမီးေတြၿပာယာခတ္ကုန္မယ္။ ငါ့ရဲ႕အဆို႔ရွင္ဟာ
ငါၿပန္လာမယ့္ရက္ကိုေစာင့္ေနေလရဲ႕။ တကယ္ပါ။
ဒီစကားကိုငါလြယ္လြယ္ေၿပာခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။

ငါတို႔ရဲ႕ဗိသွ်နူး ေဖာ္ေဝးက
ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ပင့္ကူၾကီးေတြကို လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ရိုက္ခ်တယ္။
ငါနဲ႔ငါ့ရဲ႕ပါးၿခဳပ္ဟာ လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြားဆိုတာမ်ဳိးပါပဲ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ လယ္ထဲကၿပန္လာတဲ့အေဖ့ကို
ငါတို႕နွစ္ေယာက္ ေန႔ဖို႔ညစာမခ်န္ဘဲစားလိုက္ၾကတယ္။
ငါတို႔ကိုဘယ္အရာကညီညြတ္ေစသလဲဆိုတာ ငါတကယ္မမွတ္မိဘူး။

ငါးလိပ္ေက်ာက္ဟာ ငါ့ကိုၿပဳစားထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕အၿမီးက
တစ္ခ်ိန္မွာၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ၿဖစ္လာတယ္။ ငါးလိပ္ေက်ာက္နဲ႔ငါ့ကိုနႈိင္းတာကို
ငါၿငီးေငြ႕လွၿပီ။ ငါ့ရဲ႕ၾကမၼာကိုငါမပိုင္ဘူး။ ငါ့တုိင္းၿပည္ရဲ႕ၾကမၼာကို
ငါးလိပ္ေက်ာက္ရဲ႕အၿမီးကပိုင္သေတာ္မူတယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အိမ္သာနံရံေၾကြၿပားေပၚက နီမိုငါးကေလးဟာ
ဘဝကိုလြယ္ကူသေယာင္ ထင္မွတ္ေစတာေတာ့အမွန္ပဲ။

ေမာင္ေဒး
၇ မတ္လ ၂ဝ၁၃