ငါ့ရဲ႕ေမ်ာက္ကို
စားပြဲမွာၾကိဳးနဲ႕တုပ္၊
အစာေၾကြးၿပီး
ဒီကဗ်ာကိုေရးခိုင္းခဲ့တာၿဖစ္တယ္။
ဒါဟာငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေမ်ာက္ကဗ်ာ၊
ဒါဟာတရုတ္ၿပည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးၿဂိဳဟ္တုလႊတ္တင္မွဳၿဖစ္တယ္။
ေၿခာက္နွစ္သားငါဟာ
အခုငါရပ္ေနတဲ့ၿပတင္းေပါက္မွာရပ္ၿပီး
မိုးသည္းသည္းထဲကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုၾကည့္တယ္။
ေတာကြယ္လို႔ ၿမိဳ႕ကိုမၿမင္ရဘူး။
သစ္ပင္ခိုးခုတ္ထားတဲ့အကြက္ကြယ္ေနလို႔
ေတာကိုမၿမင္ရဘူး။
ဒီတုိင္းၿပည္ကိုငါကိုယ္တိုင္
ငါ့လက္နွစ္ဖက္နဲ႕တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။
ဒီတိုင္းၿပည္ရဲ႕ပိုးစားေနတဲ့တိုင္လံုးေတြကို
ရုရွားကေနငါလွမ္းၿမင္ရတယ္။
အခ်စ္ဆိုတာဟာ
ဂ်ဴပီတာၿဂိဳဟ္ကိုငါလွမ္းၿမင္ရတဲ့
ငါ့ရဲ႕ပလက္ေဖာင္းၿဖစ္တယ္။
အခ်စ္ဟာေကာင္းတယ္။
ဟူးေကာင္းခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲကအေလာင္းေတြဟာ
အစိုးရကိုဦးေႏွာက္ေၿခာက္ေအာင္လုပ္ေနတယ္။
အိမ္သာထဲဝင္ေတာ့တစ္ေလာင္း၊
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာလည္း
တစ္ေလာင္း၊
မိန္းမနဲ႔အိပ္ဖို႔
ေစာင္ကိုလွန္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေလာင္း။
ဘယ္ဥစၥာကဘာဆိုတာ
ငါေကာင္းေကာင္းသိတယ္။
ယမ္းေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတာ
ငါ့ရဲ႕စအိုမဟုတ္ဘူး။
ငါ့ရဲ႕ၿဗဟၼစိုရ္တရားက
လူပ်ိဳလွည့္ေကာင္းတုန္း။
ဟုတ္တယ္၊
မင္းကိုေၿပာတာ။ ဂူခ်ီမ်က္မွန္နဲ႕ခ်င္ပန္ဇီ
မင္းကိုေၿပာတာ။
ဂ်ဴလိုင္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး၊
မိုးကတိတ္သြားတယ္။
ေနၿပန္ပြင့္လာတယ္။
ငါထိလိုက္သမွ်အရာတိုင္းဟာ
ေဖ်ာင္းကနဲက်ိဳးၿပီး
ပန္းပြင့္ေတြအၿဖစ္
အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္ပြင့္သြားတယ္။
ဘာဘူနဲ႔ငါ
ေသတၱာအတူေရႊ႕တယ္။ မဲပံုးတစ္ပံုးနဲ႔ငါ
ေပါင္းသင္းေနထိုင္တယ္။
ဒီေမ်ာက္ကဗ်ာဟာ
ငါရဲ႕ေနာက္ဆံုးေတာကဗ်ာ၊
အစြန္းေရာက္ဗုဒၶဝါဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕
ေနာက္ဆံုးဂ်ီဟာ့ဒ္၊
ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ေနာက္ဆံုးဒံုးပ်ံခရီးစဥ္ၿဖစ္တယ္။
ေၿခာက္နွစ္သားငါဟာ
အခုငါရပ္ေနတဲ့ ဝရံတာေပၚမွာရပ္ၿပီး
ေတာင္ေၿခဆီကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုၾကည့္တယ္။
ေရာင္နီကြဲအက္လာတာကို
ၾကည့္တယ္။
ေရာင္နီဟာပန္းဆီေရာင္ထေနတယ္။
ငါ့ရဲ႕ေရခဲမုန္႔ဟာလည္း
ပန္းေရာင္ၿဖစ္တယ္။ Fuck
you, ပန္းေရာင္!
ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ေဟာ္လိုေကာ့စ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ေမ်ာက္ကဗ်ာေရးတာဟာ
လူမဆန္တဲ့လုပ္ရပ္ၿဖစ္တယ္။
ဒါဟာငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေမ်ာက္ကဗ်ာ၊
ဒါဟာကေလးသူတို႔သမီးရဲ႕
ေနာက္ဆံုးကိုယ္ဝန္ၿဖစ္တယ္။
ေမာင္ေဒး
၂၉
ဂြ်န္ ၂ဝ၁၃
