Friday, May 22, 2015

ေရေအာက္သစ္ေတာမ်ား


အသစ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာက္ခဲပံုုေတြၾကား လွဲအိပ္ၾကရတဲ့အခါ၊
(ေၿမၾကီးရဲ႕) မိုု႔ေမာက္႐ုုန္းၾကြမႈမွာ ေရေအာက္ကသစ္ေတာေတြ ယိမ္းခါၾကတဲ့အခါ၊
လူ႔အေရၿပားနဲ႔လုုပ္ထားတဲ့ ပုုေလြကိုုမႈတ္ဖိုု႔ ပုုရိသေတးသံသြင္းဆိုုင္ေရွ႕မွာ
တန္းစီေစာင့္ၾကရတဲ့အခါ…အဲဒါေတြဟာ ႐ႈမၿငီးဖြယ္အသစ္ေနထိုုင္ၿခင္းေတြေပါ့။
(ေၿမၾကီးရဲ႕) ထိတ္လန္႔မႈဟာ ေသနတ္ကိုုင္ၿပီးေၿပးလာတဲ့ လူ႔အႏၶတစ္ေယာက္ေပါ့။
ေခ်ာင္းထဲမွာေပ်ာက္သြားတဲ့ ပုုဆိန္ေပါ့။ နေဝတိမ္ေတာင္ၿဖစ္ေနတဲ့ ေတာင္ဘက္က
တိမ္ေတြေပါ့။ အခ်ိန္ဆိုုတာေတြ ေလ်ာ့ပါးပြန္းပဲ့မသြားခင္ ကမာၻၾကီးရဲ႕ဝင္႐ိုုးေပၚ
ခြထိုုင္ၿပီး (ေရေအာက္သစ္ေတာေတြရဲ႕) ပုုရစ္ေၾကာ္ေတြကိုု စားေနမိတယ္။
ကြ်ဲနွစ္ေကာင္ၾကားကေၿမစာပင္ကိုု စားေနမိတယ္။ နွာေခါင္းေရွ႕မွာေဝ့ဝဲဆန္တက္
သြားတဲ့ ေလခ်ဥ္တက္သံကိုုၾကားမိတယ္။ ေလခ်ဥ္ဟာ ကမာၻကုုန္က်ယ္သေ႐ြ႕
ၿပန္႔ကားသြားၿပီး၊ သည္းေၿခပ်က္ၿခင္းရဲ႕ သခ်ႋဳင္းေဟာင္းေတြကိုု ၿပန္ေဖာ္တယ္။
စားေနတာေတြကိုုလည္း ၾကားမိတယ္။ ေၿပာင္းဖူးဟာ က်ီးကန္းရဲ႕ပါးကိုု
ကိုုက္လိုုက္မိတယ္။ လ်ွပ္စစ္ကုုလားထိုုင္ေပၚတက္သြားတဲ့ အၿမိဳက္တရားေၾကာင့္
ခရီးပန္းေနခ်ိန္မွာေတာင္ မငိုုက္မိေအာင္ သတိထားလိုုက္မိတယ္။ ေၿမၾကီးေပၚက
လူအေရအတြက္ကိုု ေၿမၾကီးေအာက္ကလူအေရအတြက္နဲ႔လည္း စားမိတယ္။
ခမာလူသတ္ကြင္းထဲမွာ မီးေတြထြန္းတယ္၊ အ႐ိုုးေခါင္းေတြ ရယ္ၾကတယ္။

ေမာင္ေဒး
၂၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝ၁၅
စရင္စထရန္၊ ကေမာၻဒီးယား

No comments:

Post a Comment