ညဘက္
မင္းရဲ႕အေဆာင္ေရွ႕လာၿပီး
“တစၿပင္ဟာ
ငါ့ရဲ႕အခ်စ္နဲ႔
မီးေလာင္ေနတယ္” သီခ်င္းကိုဆိုတာ
ရာဇဝင္ထဲက
နူနာစြဲေနတဲ့ငနဲေပါ့။
တစၿပင္ကို
ေက်ာ္ရင္ေတာ့
ငါးသားေလးေတြ၊ ငါးအေမၾကီးေတြ
ေရကူးေနတဲ့
ငါးၿပတိုက္ကိုေရာက္တယ္။
လူတိုင္း
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔
နီးခ်င္တာၾကီးပဲ။
ဒါေပမယ့္
ကြတ္ကီးနဲ႔ဘီစကြတ္၊
အိမ္ေမြးတိရစာၦန္
နဲ႔လူ၊
လူနဲ႔ဇြမ္ဘီကို ခြဲၿခားတတ္သူကေတာ့
ရွားပါ
တယ္။
အဲသလိုလူေတြရဲ႕လက္ထဲ
အနာဂတ္ဆိုတဲ့
အရာကို
ဘယ္လိုယံုၾကည္ၿပီး ထည့္ေပးရမလဲ။
လူေသေတြ
ၿပန္ထလာတဲ့ကိစၥကေတာ့
အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ေန႔က် ဘုရားသခင္ရဲ႕
နိုင္ငံေတာ္ကိုဝင္ခြင့္ရမွာလည္း
ဇြမ္ဘီေတြပဲေလ။
အဲဒီက်ရင္
စကားလည္းေၿပာစရာ သိပ္မလိုဘူး။
ေမးလာရင္ေၿဖရမွာက
Yes or Noပဲ။
ေမးခြန္း
ကလည္းေအာက္ထားၿပီးသား။
ေအာက္သားေတြ
မေၿဖရဘူး၊
ေၿမလတ္သားေတြပဲ ေၿဖရမယ္
ဘာညာလည္းမရိွဘူး။
ဒီေနရာကေန ေအာက္ကို
ဆက္ဆင္းသြားရင္
ဘတ္စ္ကားမ်ိဳးစံုဆိုက္တဲ့
ေနရာကိုေရာက္တယ္။
အရြယ္ေရာက္သူဆိုတာ
သြားရမယ့္ေနရာတစ္ခု
အၿမဲရိွေနရမယ္မဟုတ္လား။
ဇြမ္ဘီေတြရဲ႕ေခတ္မတိုင္မီ
လြန္ခဲ့တဲ့ေႏြရာသီေပါင္း
မ်ားစြာတုန္းကေတာ့
လူနဲ႔တိရစာၦန္ဟာ နယ္ေၿမ
လုဖက္ေတြပဲ။
မင္းအခုေရာက္ေနတာကလည္း
လူေတြဝင္လို႔မရတဲ့
ကန္႔သတ္နယ္ေၿမတစ္ခုပါ။
ညဘက္
မင္းရဲ႕အေဆာင္ေရွ႕လာၿပီး
သီခ်င္းဆိုတာ
ဇြမ္ဘီေပါ့။
ေမာင္ေဒး
၂၂ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ၁၃
